O bahar Erbakan hapisteydi. MSP davasının bir numaralı sanığıydı. Şeriat devleti kurmaya çalışmakla suçlanıyordu. Türkeş, idamla yargılanmak için Mamak'taki 28. Tümen'de kurulan mahkeme salonunun inşaatının bitmesini bekliyordu. Demirel evinde göz hapsindeydi.Bülent Ecevit, Arayış dergisini çıkarıyordu. Bülent Ersoy henüz erkekti.
Çok da değil 15 yıl önceydi. 1981 baharı...
Türkiye'de tek bir kanal vardı. Yayın 19.50'de başlar, geceyarısı biterdi.
Ve Dallas pazar geceleri yayınlanırdı. Haberlerden hemen sonra....
O bizim, ilk pembe dizimiz, ilk gözağrımızdı. Tele-misafirlerin en gözde dizisi, aile sohbetlerinin vazgeçilmez gündem maddesiydi.
Erkekler arasında Pamela'cılar, Sue Ellen'cılar ve Lucy'ciler vardı. Kızlar Bobby'ye hayrandılar. Galiba henüz ortalıkta bu kadar çok kötü adam yoktu ki JR'ın kötülüklerine pek şaşılır, "Bu kadar da olmaz" diye hayret edilirdi.
O bahar ben üniversitede öğrenciydim. Radyo stajı için Diyarbakır'a gitmiştim. Dallas'la yaşayan büyük kentlerin uzağında yeni dünyalar keşfetmek için çıktığım bu uzun ilk gençlik yolculuğunda Diyarbakır'ın ücra bir köyünde, kerpiç bir evin, keçilerin ağılına bitişik kurulmuş tek göz odasında bütün ahaliyi pür dikkat Dallas izlerken bulunca gözlerime inanamamıştım. Diyarbakır'ın yoksul köylüleri, yer sofrasında süt çorbası kaşıklarken Ewing'lerin fırtınalı aile hayatında kaybolup gidiyor, Teksas'lı petrol zenginlerinin peşine takılıp hayal dünyalarında Diyarbakır Dallas hattını arşınlıyorlardı.
O an ne Ecevit'in dergisi, ne Türkeş'in mahkemesi, ne Bülent Ersoy'un erkeklik belgesi umurlarındaydı. JR'ı kim vurdu..? Herkes O'nun derdindeydi.
Üstelik işin ilginç yanı Diyarbakır'ın ücra bir köyündeki bu soru İngiltere ve Amerikan kamuoyunun da en gözde sorusuydu: Sahi JR'ı kim vurmuştu?
BBC'de JR'ın karnına saplanan iki kurşunu izlemek için tam 25 milyon İngiliz ekran başına koşmuştu. Türkiye'de o gece hayat durmuştu. Amerika, uluslararası çapta bir kötü adamını kaybetme kuşkusuyla uykusuz kalmıştı. Kennedy'nin katili bile bu kadar merak edilmemişti.
12 Eylül sonrasında sokağa çıkma yasaklarında pek çok korkulu geceyi süsleyen Dallas, sonunda TRT'nin parası yetmeyince o yaz veda etti bizlere...
Sonraları üzerine nice kitaplar, tezler yazıldı, dünyayı kasıp kavuran bu sabun köpüğünün...
Ardından hiç olmayacak şey oldu.
Özal iktidara gelip de Petrol Ofisi'nin hisse senetleri satışa çıkarılınca reklam filminde JR oynadı. Dünün kötü adamları, itibar kazanmaya başlamışlardı. Kurnaz bir köşe dönücülüğün insana prestij sağlayan bir haslet olarak algılanır hale gelmesinin ilk örneği oldu JR. Ülkede birşeylerin değişmekte olduğunun ilk işaretini verdi.
Zamanla "10 yılda 15 milyon JR yetiştirdik her yaştan"... Reklam yıldızı, parti lideri hattâ başbakan olanlar çıktı aralarından...
Nihayet geçen hafta Dallas yeniden döndü ekranlara... Tam 15 yıl sonra... Bu kez her gece ve haberlerden hemen önce...
15 yıl öncesini hatırlayanlar için Show'da Dallas seyretmek ne ilginç bir serüven... Dallas bitip de haberler başlayınca şaşıp kalıyorsunuz:
JR aynı JR, ama haberlerde dün sanık olan Erbakan, şimdi Başbakan... Ray halâ kahyalık yapıyor, ama gazeteci Ecevit, şimdi Başbakan adayı... Baba Ewing yine petrol kralı; ama Baba Demirel Güniz Sokak'tan Çankaya'ya taşındı çoktan... Pamela aynı Pamela, ama Bülent Ersoy artık "Bülent Abla"...
Ne çok şey değişmiş son 15 yılda...
Şimdi rakip kanallar ve rakip pembe diziler de var Dallas'ın karşısında... ve tabii Dallas'laştırılmış bir hayatın izdüşümleri...
Ekran kötü adamlardan, Dallas'vari sosyete ilişkilerinden, kanunsuz şirket dalaverelerinden geçilmiyor.
Dün, yayına girdiğinde sokakları boşaltan dizi, bugün Yalan Rüzgarı'yla boğuşuyor. Ama fazla iş yapamıyor. Çünkü seyirci de bir hayli değişti 15 yılda... Artık dişlerinin arasından bıçak gibi gülümseyen JR'ın üçkağıtçılığı kimseyi şaşırtmıyor. Parsadan haberlerdeyken JR'ı kim izler ki..? Yine de maziyle hasret gidermek isteyenler için hoş bir sürpriz oldu Dallas...
Bugün hayatımıza sirayet eden pembe dizilerin atasını ve O'nun entrikacı kötü adamını özlemle selâmlıyoruz:
Ekranlara hoşgeldin JR..!
Bir sen eksiktin zaten...
Can Dündar / Milliyet-25.08.1996
